Resultaos del sufixu -ĔLLU / -ĔLLA na onomástica de la documentación del Real Hospiciu d’Uviéu (ss. XVIII-XIX)

Claudia Elena Menéndez Fernández

Resume

Nesti artículu preténdese dar cuenta de la presencia de la solución autóctona asturiana pa la evolución del sufixu llatinu -ĕllu, -ĕlla > -iello, -iella na antroponimia y toponimia de los llamaos Libros de los Expósitos del antiguu Hospiciu d’Uviéu, emplegando un corpus testual que compriende 70 volúmenes d’estos llibros ente los años 1752 y 1850, fundamentalmente. L’analís que s’ufre céntrase nel estudiu de tolos apellíos rexistraos nesta documentación que presenten el citáu sufixu (hasta 40 apellíos estremaos: Casielles, Norniella, Taniello, etc.), pa lo que se sigue un esquema de trabayu que cinca a delles exes como: el posible orixe del apellíu (detoponímicu, o formáu a partir d’un nome de llugar; delexical, o fixáu dende un apellativu común de la llingua; o deantroponímicu, ello ye, afitáu a partir d’un nome personal), el númberu de casos detectaos, la tipoloxía y caracterización de los exemplos, la comparanza cola so distribución xeográfica d’anguaño, l’apaición de les correspondientes espresiones castellanes o castellanizaes cola solución -illo, o’l contraste coles fontes históriques documentaes nes bases de datos del PatRom de los apellíos en cuestión. A lo último, faise tamién un breve repasu al rodiu de los resultaos del sufixu analizáu tanto na toponimia como nel léxicu común qu’apaez nos Libros de los Expósitos que son oxetu d’estudiu. Mientres que nel ámbitu onomásticu son xenerales les soluciones con diptongu (-iello), nos apellativos comunes ye avezao atopar les formes con reducción del diptongu (-illo), lo que nun implica qu’estes heban tratase necesariamente como castellanismos.

Pallabres clave

onomástica, apellíu, sufixu, -iello, Hospiciu d’Uviéu

Artículu en pdf Compartir